Toen hij samen ging met De Kaap was hij feitelijk het predicaat "hersendood" reeds meer dan waardig, maar nu de stekker er echt uitgetrokken is hebben wij hem officieel dood verklaart en zal vanaf nu de Stichtse Courant slechts voortbestaan in onze herinneringen.
Het lokale suffertje is ons ontvallen, weliswaar niet geheel onverwacht, integendeel, maar dan toch deed het definitieve moment "van" ons even doen slikken en schoten vele memoriale momenten in een flits aan onze - ietwat verdorven - geestjes voorbij.
Logisch natuurlijk, want naast de Donald Duck en de VARA-gids behoorde den Stichtse tientallen jaren onmiskenbaar tot mijn persoonlijke top drie van meest begeerde toiletleesvoer.

Klinkt weliswaar nu niet bepaald als een AKO lectuuronderscheiding, maar een hogere onderscheiding als deze viel er simpelweg niet bij mij te halen, want het toilet was de enige plek alwaar de genoemde drie veilig en ongestoord als eerste gelezen konden worden.
Hoe vaak de Stichtse de brievenbus in Huize Jacobsen op donderdagmiddag heeft doen laten klepperen weet ik niet precies, maar met de abonnement van mijn ouders en later dat van mij, zal het ergens tussen 40 en 45 jaar liggen.

De kracht en charme van dit onafhankelijk nieuwsblad voor Driebergen - Rijsenburg en omstreken zat hem onmiskenbaar in de eenvoud en talloze nieuwsfeitjes die door onze lokale populatie werden aangeleverd.
Er kon in het dorp werkelijk geen scheet gelaten worden of de Stichtse maakte daar melding van.
Gemeentelijk nieuws, sport, spel dan wel cultuur, rouw-, trouw- en politieberichten, je kon het allemaal in ons sufferdje terugvinden.
Bedrijven die kwamen, gingen of iets te vieren hadden, reacties van lezers, jubilarissen op vele gebieden, dan wel algemene achtergrond informatie (met als absoluut hoogtepunt het door Jan de Beer gemaakte diepte-interview over het brein achter Driebergen.org.) kregen van de redactie alle ruimte om zich binnen onze gemeentegrenzen wereldberoemd, zo niet onsterflijk te maken .

Maar het mooiste van de Stichtse vond ik toch absoluut op zeker die zwarte kop, welk ergens in de jaren tachtig vervangen werd door dat "foutje"groene kleurtje wat het vandaag de dag nog heeft. Vond alsmede vind ik nog steeds een smet op het grafisch blazoen van deze (toen nog Stichtse Nieuws- en Handelsblad geheten) in 1936 opgerichte krant.
Vraag mij niet waarom, maar die zwarte kop had iets…..iets….euh…. dominants conservatief en toch ook iets neutraals alsmede onafhankelijk.
Maar ja, kennelijk wilde men iets kleurrijker door het leven gaan en werd er dus (waarschijnlijk tussen twee vrijdagmiddagborrels door) voor die goedkope kleur groen gekozen. De overstap naar het huidige tabloidformaat (zo'n jaar of veertien geleden) vond en vind ik daarentegen dan weer een meesterlijke ingeving, want op zo'n klein toilet als het mijne las dat een stuk aangenamer dan met die rollen behang van daarvoor.

Zo zie je maar, hier laat je wat, daar krijg je wat, maar met het samengaan met De Kaap kreeg ik ineens duidelijke persoonlijke signalen dat de tijd daar was om iets te gaan laten, want van de één op de andere week was mijn Stichtse de Stichte niet meer.
Maar een schaamteloos verminking van een tot semi regionaal weekkrantje gemetamorfoseerde Stichtse Courant, die - in navolging van onze Gevallen Parel - nagenoeg al zijn glans opgeofferd heeft aan de oprukkende vooruitgang van het niets.

Ik begrijp de redenen omtrent het waarom, maar voor mij persoonlijk was de grens van het toelaatbare bereikt en besloot derhalve om mij bij de eerstvolgende goede gelegenheid als abonnementhouder te doen uitschrijven. En dankzij uiterst betrouwbare bronnen wist ik reeds in een vroeg stadium dat de streng tussen mij en mijn geliefde sufferdje medio 2010 definitief doorgeknipt zou gaan worden.
Het was een kort, edoch emotioneel moment toen ik de brief in de bus liet glijden. Denkend aan alles en hoofdzakelijk niets zocht ik mijn weg huiswaarts, nam een flinke borrel, mompelde wat afscheidswoorden, liet vervolgens een keiharde boer en doorliep - in een vlaag van weemoed - nog eenmaal de stapel van vele jaargangen die Driebergen.org rijk is.

Het rouwproces ligt inmiddels alweer ver achter mij. Het is zoals het is en over de doden (op wat uitzonderingen na dan) niets dan goeds.
Het leven gaat gewoon door en derhalve zijn de Vrienden van org aan het denken geslagen over hoe we deze leegte kunnen gaan opvullen.
Per slot van rekening biedt de huidige techniek tal van mogelijkheden om met een oud concept een nieuw tijdperk te doen betreden en hopen wij daar een waardevolle rol van betekenis in te kunnen gaan vervullen. Over hoe, wanneer en met wie lopen onze gedachten nog volstrekt ongecoördineerd, maar dat gat gaat gevuld worden.

Was ik een haan,
op het Barneveldse land.
Dan bleef geen kip onaangerand.