Zelf wel eens met zo'n giant struisvogelei onder je arm gelopen? "Nauw...euh....niet dat ik mij heugen kan. Jij?" Langer dan lang geleden, tussen handvaardigheid en maatschappijleer in. We mochten kiezen tussen je de krampen lopen met een bosloop vol hindernissen of een partijtje rugby. Wist ik veel dat we tegen die rauwdouwers van 3C moesten, dus ik stemde spontaan alsmede vol overgave voor de rugby. "Klinkt als de inwijding van een zeer triest alsmede pijnlijk relaas." Noem het zelf eerder een buitengewoon traumatische ervaring. "Want?" Nauw....euh...je moet over bepaalde eigenschappen beschikken om je enigszins staande te kunnen houden in het veld en aangezien het mij sowieso al ontbeerde aan loopvermogen alsmede fysiek incasseringsvermogen, kan je op je gympies aanvoelen dat mijn persoonlijke dagwaarde binnen vijf minuten tot een dramatisch dieptepunt was gedevalueerd. "Total loss…..??" In overtreffende trap en bij het eerste fysieke contact had ik niet eens de bal…..kan je nagaan. "Waarom hebbie je dan überhaupt voor rugby gekozen?" Alles leek mij beter dan die tyfus bosloop, dus de keuze was snel gemaakt. "Had dus feitelijk niet uitgemaakt waar je uit had moeten kiezen?" Nee, zelfs kokend lood had de voorkeur gekregen. "Maar das inmiddels wel anders mag ik aannemen." Inmiddels is wat dat aangaat alweer lang geleden, want dacht ik het al bij mijn eerste fysieke contact. De volle overtuiging volgde krap drie minuten later, toen ik met bal en al een meter of tig onder de grasmat werd gewerkt. Die gasten doken en schopte werkelijk waar op alles wat maar bewoog. En dan hadden we ook nog eens een gymleraar zonder enige vorm van gezag, dus deze eerste alsmede laatste ervaring kan zonder meer als traumatisch worden omschreven. En volgens mij hebben die gasten het eindsignaal never nooit gehoord, want ze "Tsja, das inderdaad het .…euh… vervelende risico als je met een stelletje kansloze van doen hebt, maar onder normale omstandigheden staan sportiviteit en respect hoog in het vaandel bij iedere zichzelf respecterende rugbyspeler." "En wat ik er inmiddels van begrepen heb, geldt dat absoluut op zeker voor The Pink Panthers. Tis dan ook niet verwonderlijk dat ze uitgeroepen zijn tot de leukste sportvereniging van Nederlnad." Ben er nog nooit geweest. "Moet je dan toch absoluut een keer gaan doen, want volgens mij ben je dan meteen van je trauma verlost." Denk je? "Zeker weten. Je krijgt niet alleen een andere kijk op het spel, maar zal bovendien gepakt worden door de haast schier bovenaardse sfeer die er in alsmede om die club rondhangt. Ze zijn weliswaar prettig gestoord, maar hebben hun zaakjes ongekend professioneel voor elkaar en niemand is te beroerd om er zijn, dan wel haar steentje aan bij te doen dragen." Heb wel gehoord dat hun clubhuis iets bijzonders moet zijn. "Daar is geen woord aan overdreven, maar het is niet alleen dat clubhuis. Ook bestuurlijk gezien steken ze met kop en schouders ver boven alles en iedereen uit die zich met het verenigingsleven bezighouden. Niet lullen, maar poetsen. "Precies. De neuzen staan allemaal dezelfde kant uit, omdat ze allemaal dezelfde sportiviteit en gezelligheid nastreven. Bedruipen zichzelf, bouwen alles zelf en regelen alles zelf." Ben jij er wel eens wezen kijken? "Niet bij een wedstrijd, maar heb er wel een keer aan de bar mogen hangen en kan niet anders stellen dan dat het mij buitengewoon goed bevallen is. De sfeer is helemaal top, want ook gastvrijheid is daar een allesbehalve onbekend begrip." Tsja.....als ze zelfs jou hebben weten te raken..... "Zal zeker niet ontkennen dak er nogal hoge eisen op na wens te houden, maar het is een hele evenwichtige vereniging, waar ze niet eens in paniek raken als de bierpomp niet meer werkt. Drinken ze gewoon uit een emmer." "Bovendien komt half Driebergen daar over de vloer, dus de kans dat je er geen bekende tegen zal komen is net zo groot als dat ik de eerst gekozen burgemeester van een zefstandig Driebergen - Rijsenburg wordt". De boodschap is duidelijk, maar....euh...zet je hem nu weer af? "Wat?" Die roze bril.....