Hoek Parklaan / Hoofdstraat, ergens in de staart van de jaren veertig Laatst zag ik een gozer van 270 kilo op televisie. Wat ooit, toen en feitelijk nog niet eens zo gek lang geleden als een jonge blonde adonis op zijn surfplank met het mooiste meisje van de school aan de haal ging, lag thans als een buitengewoon grote mega familie zitzak over iets wat hoogstwaarschijnlijk onder normale omstandigheden de rol van driezitsbank zou doen vervullen. In pakweg 20 jaar van een kilootje of…euh…75…naar (afgeroomd natuurlijk) 540 pondelijke compartimentjes vol chips, patat, shoarma, chocolade, liters cola, bitterballen, pizza, gebak, kroketje, pinda's, stroopwafels, biefstuk, eieren, zuurkool met vette jus, een mega store aan candybars alsmede een compleet filiaal van Burger King schoon aan de haak. Voor deze succesvolle zakenman kende de sky absoluut no limits, mocht het never nooit ietsjes edoch altijd wel een kilootje meer zijn en groeide hij in het vooruit gestaag mee op het beoogde succes van zijn ondernemerschap. Gedreven door de obsessie van het succes, vrat hij zich vast tussen de muren van zijn bestaan en was bij gebrek aan conditie alsmede mobiliteit niet eens in staat om zijn grote liefde achterna te gaan, toen zij hem voor goed haar ranke rug toekeerde. Mag je zakelijk een succesnummer zijn, maar sociaal en maatschappelijk was hij een betonblok aan eigen been, een barricade op het pad der leefbaarheid, met als laatste afslag die van emotionele eenzaamheid, want zo vol als hij oogde, zo leeg waarde hij rond in de spelonken van eigenwaarde en disrespect. Maar waar een wil is, is een weg…….ook die van terug…… En gedreven tot het diepste verlangen naar ooit, eens, toen, het goddelijke lichaam, de plank en de branding, de uitstraling en zelfrespect, begon hij langzaam het puin te ruimen van 20 jaar achterstallig onderhoud, verkeerde keuzes en opgekropt spijt. De beuk ging er in, liters bloed, zweet en tranen - ze vlogen er vanaf - 154 van de 270…in 300 dagen. Zoals vroeger zal het never nooit meer worden, maar dan toch komt hij aardig in de buurt. Hij ademt langer uit, komt steeds meer in beweging en inspireert het leven om hem heen. Zijn grote liefde kan hem vergeven, ze spreken weer, geen lovers, maar vrienden voor het leven. Hij straalt - weliswaar getekend, want de vellen hangen er letterlijk bij, en gaat het absoluut op zeker een paar kluiven kosten om het te doen fatsoeneren - en staart vanuit een vertroebeld heden naar de toekomst van een voor hem onvoltooid, maar heldere verledentijd. En voor wie zich nu afvraagt wat dit met onze Gevallen Parel van doen heeft : Lees het nog een keertje en wees eens creatief door sommige woorden te vervangen voor bijv. dorp, zonstraat, lange dreef etc.